داستان ها

 

توی سالن،درون پله نشسته وبه بچّه هانگاه می کردم که به سمت نمازخانه می روند.صدای اذان توی مدرسه پیچیده است.آدم این جوروقت ها عجیب هوایی می شود!بچّه هاعجله دارندکه زودترخودشان رابه نمازجماعت برسانند،بچّه ها

خوش حالندومی خندند،بچّه هامی خواهندامروزهم ثوا ب نمازجماعت راببرندامّاهیچ کدام ازآنها،پسر دوازده ساله ای رانمی بینندکه توی سالن،نزدیک به نمازخانه نشسته است وداردباحسرت نگاهشان می کند.                                                                                          

آن پسردوازده ساله من هستم.منی که روزهاست نتوانسته ام به نماز خانه بروم ونمازجماعت بخوانم واین غصّه                   قلبم راپرکرده است،آسم دارم.دکترمی گویدبه بوحسّاسیّت دارم وبه هم می ریزم،مثلاًهمین بوی پاهای کثیف و

جوراب های نشسته!نمی دانم هیچ یک ازکسانی که به سمت نمازخانه می دوندمی دانندکه من هم دوست دارم درصف نمازگزاران قرارگیرم؟آیادوستانم حدیث«النظافة من الایمان»رافراموش کرده اند.                                                                                  ابوالفضل مشکوة-مدرسه راهنمایی استعدادهای درخشان